anti-kraak tuin

Zoals veel mensen blijven proberen er iets van te maken, en hun ziel en zaligheid leggen in het verzorgen van de planten, zo heb je ook mensen die zich daar helemaal niet druk over maken.

Ik meen te hebben begrepen dat een aantal van deze aanleunwoningen achter het bejaardentehuis anti-kraak bewoond wordt. Dat levert ook prachtige tuintjes op.

nieuw (maar dan oud)

Een leuke vondst bij de kringloopwinkel: een aantal filmstrips, waaronder een over de ontwikkeling van de klm-vloot.
De films zijn in abominabele toestand, maar misschien is dat juist wel leuk. Ik ben niet geïnteresseerd in vliegtuigen, maar oude foto's hebben altijd wel iets.

groene vingers tussen het beton

Het bejaardentehuis hier vlakbij. Ik kom er heel vaak langs, en ik heb er in 2007 al eens over geblogd: kijk hier.
De meeste Leusdenaren vinden het nogal wat, wat er op deze plek gaande is. Op deze foto zie je niet dat er een gigantisch nieuw gebouw achter dit verrezen is. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat, voorlopig is er nog weinig van te zeggen.

De pilaren die de terrasjes afbakenen doen ergens denken aan een zuilengang in een middeleeuwse stad of een klooster, maar dan anders.
Hier heeft iemand besloten het er niet bij te laten zitten, hijskranen en slopers of niet, de bloembakken staan er prachtig bij.

Dat mensen toch blijven proberen er iets van te maken, dat vind ik zo intrigerend, en dan met name de verschillende manieren, en dat ieder binnen z'n eigen referentiekader vasthoudt aan een bepaalde code. Zoiets.

peel-off

Van polaroid "peel-off" foto's schijn je het negatief te kunnen fixeren. Tot nu toe is me dat niet gelukt, het negatief vervaagt. Wat er uiteindelijk overbleef weer negatief ingescand gaf dit beeld. Ik vind 't wel mooi eigenlijk.

tunnel

Een paar dagen geleden at ik met twee bevriende collega-fotografen ;) aan de werf in Utrecht, met uitzicht op een tunnel waarin kinderen aan het spelen waren. Hoewel ik zeker wist dat met de crappy camera die ik bij me had deze foto niet kon lukken nam ik 'm toch.

wishful thinking

Beroepsmatig hou ik me bezig met architectuur fotograferen.

In privé-tijd betrap ik me er nogal eens op dat ik mijn camera gebruik voor "make-believe". Ik bepaal zelf hoe de wereld eruit ziet. Ik hou het maisveld buiten beeld, kies een laag camerastandpunt zodat je het asfalt niet ziet.

Ik zou willen dat dit slootje oneindig was, dat de boerderijen knusse bedoeninkjes waren, dat landbouwgif en kunstmest nooit uitgevonden waren.

Als kind kon ik met stomme verbazing staren naar ansichtkaarten die je in ons dorp kon kopen. Het waren kaarten uit de serie "Groeten uit..." Er was er een waar een hertje op stond. Ik kende elke meter en elke boom in de omgeving, dus ik bleef maar piekeren hoe het toch mogelijk was dat iemand erin geslaagd was uitgerekend in ons dorp een hert voor de lens te krijgen, maar vooral dat 'ie zo'n mooi stukje bos had weten te vinden.

Het raadsel loste zich vanzelf op toen ik in een ander dorp dezelfde ansichtkaart in een rekje zag staan.

Sindsdien is het me blijven fascineren, dat mensen hun plek weigeren te accepteren. Dat ze hun wereld zien met oogkleppen voor. En dat ik zelf die neiging ook heb.

Er zijn veel fotografen die zich bezighouden met onderwerpen die gaan over de mens en zijn woonomgeving.

Deze foto maakte ik in 2006 in de Amersfoortse wijk Vathorst. Ik vond het zo oerhollands: het sappige groene weiland, het boerenhek een beetje scheefgezakt, uitzicht op bebouwing in de verte, een mooie wolkenlucht.

De nieuwe woonwijk rolt als een tapijt uit over het landschap. Grachtenhuisjes aan nieuw gegraven sloten.

De foto heb ik met pijn in het hart gemaakt, want het verdwijnen van weilanden en boerenhekken vind ik moeilijk te accepteren. Ik sta zo af en toe stil bij het feit dat 40 jaar geleden op de plek waar ik nu woon ook een weiland was; het hoorde bij de boerderij "Rozendaal".

stockfoto

Door even een vakantie in te lassen kreeg de vraag "wie ben ik als fotograaf" weer ruimte.

Heel veel mensen houden van gelikte foto's.

Ik niet.

Voor veel fotografen zijn "stockfoto's" een bron van inkomsten. Ook mij wordt wel eens gevraagd of ik stockfoto's heb. Ik mompel dan maar wat. Ik hou namelijk ook niet van gelikte foto's máken, ze ontdoen het onderwerp van hun karakter, wat in sommige gevallen precies de bedoeling is. Niet iedereen is daarnaar op zoek...

Ik ging samen met een vriendin met de hondjes wandelen, camera's mee. Ze vroeg hoe het zo kwam dat ik ineens natuur aan het fotograferen ben. Ik antwoordde dat het fijn even los van alles is enzo. Pas later op de avond realiseerde ik me dat het niet over natuur gaat maar over cultuurlandschap. Meer natuur dan de niet- gemaaide bermen langs het pad naar het "bos" toe komen we hier niet meer tegen. Hoewel op mijn eigen manier en zonder dat het een officieel onderwerp is, fotografeer ik toch weer vanuit een fascinatie: de mens in relatie tot zijn woonomgeving. In dit geval gaat het over mijzelf en mijn relatie tot mijn woonomgeving. Het is "wishful thinking" in beeld gebracht.

Het is wat wij er van gemaakt hebben.

Ooit een park op landgoed "De Boom", toen kennelijk aan de elementen overgelaten, en vervolgens weer in gebruik genomen?

Dus, de stockfoto-vraag blijft moeilijk te beantwoorden. Nee, de muzak onder de fotografie zie ik niet zitten, maar ik zou wel willen dat reclamemakers, site-bouwers, grafisch ontwerpers, pr-mensen, ook eens een andere benadering kozen, zodat we niet altijd met die glanzende wereld met een Amerikaans sausje overladen worden.