Beroepsmatig hou ik me bezig met architectuur fotograferen.In privé-tijd betrap ik me er nogal eens op dat ik mijn camera gebruik voor "make-believe". Ik bepaal zelf hoe de wereld eruit ziet. Ik hou het maisveld buiten beeld, kies een laag camerastandpunt zodat je het asfalt niet ziet.
Ik zou willen dat dit slootje oneindig was, dat de boerderijen knusse bedoeninkjes waren, dat landbouwgif en kunstmest nooit uitgevonden waren.
Als kind kon ik met stomme verbazing staren naar ansichtkaarten die je in ons dorp kon kopen. Het waren kaarten uit de serie "Groeten uit..." Er was er een waar een hertje op stond. Ik kende elke meter en elke boom in de omgeving, dus ik bleef maar piekeren hoe het toch mogelijk was dat iemand erin geslaagd was uitgerekend in ons dorp een hert voor de lens te krijgen, maar vooral dat 'ie zo'n mooi stukje bos had weten te vinden.
Het raadsel loste zich vanzelf op toen ik in een ander dorp dezelfde ansichtkaart in een rekje zag staan.
Sindsdien is het me blijven fascineren, dat mensen hun plek weigeren te accepteren. Dat ze hun wereld zien met oogkleppen voor. En dat ik zelf die neiging ook heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten